Aan de rand van Vijayawada, een grote, drukke handelsstad in Andhra
Pradesh, ligt een kleine oase van rust: een bijzonder dorp dat bevolkt
wordt door ex-straatjongens. Er zijn veel straatkinderen in Vijayawada
- een belangrijk knooppunt van spoorwegen. Het dorp biedt plaats voor
ongeveer 140 van die kinderen, jongens die via het nachtopvangcentrum
van SKCV de eerste grote stap naar een beter leven hebben gezet. Het
dorp ligt aan de oever van een immense rivier: de Krishna. Het bestaat
uit een groep roze huizen met pannendaken en veranda's. Er is een
centrale speelplaats. Overal zie je keurig onderhouden bloemen- en
groentetuintjes. Aan de rand ligt een grote koeien- en buffelstal. Er
is een eetzaal en een meditatiehal die zichtbaar ruimte biedt aan alle
religies.
Overal zie je jongens, variërend in leeftijd van zes tot twintig jaar.
Ze lezen, spelen cricket, of ze wassen zichzelf en hun kleren in de
rivier. Op het moment dat de school begint wordt het rustiger. De
school is, net als alles hier, in de loop der tijd een product van de
jongens zelf geworden. Ze leren er op een speelse manier, met veel
ruimte voor handenarbeid en dans. Ze spreken allemaal Engels en
uiteindelijk doet een groot deel van de jongens mee aan de door de
overheid voorgeschreven examens.
Tijdens een bezoek aan het dorp vraag je je al snel af wie er de
leiding heeft. Bij navraag kom je tot de verassende conclusie dat de
jongens zelf de zaak besturen. Ieder heeft een taak. De leidinggevende,
oudere jongens vergaderen elke week. Ze luisteren naar elkaar en nemen
besluiten op een manier waar menigeen nog wat van kan leren. Het dorp
lijkt als vanzelf te functioneren. De jongens worden hier niet slechts
'van de straat gehouden'. Natuurlijk worden ze afgeschermd van de harde
wereld van de straat; van drugs, prostitutie, geweld, uitbuiting en
ziekten (waaronder AIDS)… en er wordt hen een alternatief geboden: ze
bereiden zich voor op een eigen leven, met een gezin, werk en inkomen…
Maar er is meer: ze groeien op tot bijzondere mensen. Ze leren zichzelf
en elkaar serieus nemen en waarderen.
Het dorp aan de rivier is het verwerkelijkt ideaal van de stichter en
'vader' van SKCV, Mathew Norton, die zelf op jonge leeftijd wegliep van
zijn ouderlijk huis in Manchester, op zoek naar avontuur - om te
beginnen in de VS en later in India. Aan het eind van de 80er jaren
ontfermde hij zich over een aantal straatkinderen in Poona. Hij trouwde
met een Indiase vrouw (Bhakti) met het idee om hun gezamenlijke leven
te wijden aan de verbetering van het lot van straatkinderen. In 1990
werden zij door de toenmalige burgemeester, een populair en invloedrijk
man, uitgenodigd een opvangproject te starten in Vijayawada. Met die
uitnodiging werd een solide basis voor SKCV gelegd. De organisatie is
sterk geïntegreerd in de lokale gemeenschap en kan rekenen op de steun
van veel inwoners van Vijayawada.
Het begon met een eenvoudig gebouwtje dat onderdak bood aan enkele
tientallen jongens. Nu is SKCV een betrekkelijk grote organisatie met
een eigen centraal kantoor, een nachtopvang met ziekenhuisje,
verschillende werkplaatsen, het genoemde jongensdorp en het meer
recente opvangcentrum voor meisjes. Deze projecten dienen het hoofddoel
van SKCV: het opvangen van
(straat)kinderen die nergens anders heen kunnen, met het doel ze een
betere toekomst te geven. Die toekomst begint met zelfvertrouwen,
(zelf)waardering en het ontdekken en ontwikkelen van aangeboren
talenten. Dat gebeurt in een open en vriendelijke omgeving die de
kinderen aanzet gezamenlijk te werken aan verbetering van hun leven en
directe leefomgeving. De leiding, staf en kinderen van SKCV zorgen voor
een geregeld dagelijks bestaan. Naast huisvesting en voeding, zijn er
verschillende vormen van beroepstraining, onderwijs, gezondheidszorg,
recreatie en persoonlijke begeleiding. Een unieke karaktertrek van SKCV
is dat de organisatie grotendeels door ex-straatkinderen wordt gerund
en bestuurd. Sinds de oprichting hebben duizenden kinderen tijdelijk
een thuis gevonden in één van de projecten van SKCV.
SKCV heeft een methode ontwikkeld voor de opvang en verdere begeleiding
van straatkinderen: het 'CHILD SYSTEM'. Deze methode, een fasegewijze
aanpak, is door soortgelijke organisaties in en buiten India
overgenomen. Waar nodig, adviseert en begeleidt SKCV de staf van deze
organisaties.
Vrijwel van het begin af aan hebben vrijwilligers uit Engeland en
Nederland in hun vaderland acties op touw gezet om SKCV financieel te
ondersteunen. Na verloop van tijd werd zowel in Engeland als in
Nederland een officiële stichting opgericht. Het doel van de
stichtingen is tweeledig: geïnteresseerden informeren omtrent het werk
van SKCV; en het werven van fondsen. Er staan links naar de pagina's
van SKCV Nederland, Engeland en India in de linkermarge.
